စကားလံုးေတြမရွိခဲ့ပါဘူး
သတိရတဲ႕အခါ
မ်က္လံုးေတြ မွိတ္ထားလုိက္တယ္။
ေနသားတက် မရွိေသးဘူး။
ႏွင္းေတြရြာတဲ႕နံနက္ခင္းေတြမွာ
မင္းအရိပ္ေတြ ေ၀၀ါးေနခ်ိန္မို့
တိတ္တိတ္ကေလး ေတာ႕ အားငယ္မိတယ္။
အဆံုးမရွိ က်ယ္ျပန္႕နက္ရွိဳင္းလြန္းေပမဲ႕
စကားမေျပာတတ္တဲ႕ ေကာင္းကင္ၾကီးေအာက္မွာ
ငါတစ္ေယာက္တည္း
တိတ္တိတ္ကေလးပဲ ေနပါရေစ။
မလြမ္းရဖုိ႕ ကိုဆုမေတာင္းေတာ႕ပါဘူး။
တိတ္တိတ္ကေလးပဲ သတိရေနမွာပါ။
ေဖေဖာ္၀ါရီလရဲ႕ ေနာက္ဆံုးႏွင္းစက္ေတြလုိ
တိတ္တိတ္ကေလးပဲ ငိုေနမွာပါ။
အဆံုးမရွိ က်ယ္ျပန္႕နက္ရွိုင္းလြန္းေပမဲ႕
စကားလံုးမရွိတဲ႕ ငါ႕ရင္ဘတ္ထဲမွာ
ငါသိပ္ခ်စ္တာ နင္အသိဆံုးပါ။
ႏွင္းေတြငိုေနတဲ႕ ေဖေဖာ္၀ါရီမွာ
နာက်င္စြာ ဖြင့္ရမယ္႕ နံနက္ခင္းတံခါးေတြရဲ႕ေအာက္
ေပ်ာက္ရွခဲ႕ေလတဲ႕ မင္းအရိပ္ေတြကို
ႏွဳတ္ဆက္ရင္း ၾကိဳလင့္ေနဆဲပါ။
ခ်စ္သူေရ........
ေဖေဖာ္၀ါရီလရဲ႕ဒီလိုနံနက္ခင္းမ်ိုးေတြမွာ
နင္လည္းပဲ
(ေ၀ဒနာအခင္းအက်င္းေတြမပါဘဲႏွင့္)
အဆင္ေျပစြာႏိုးထႏိုင္ပါရဲ႕လား။
No comments:
Post a Comment